Η αγάπη είναι ελεύθερη επιλογή
Δύο άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο μόνο όταν είναι ικανοί να ζουν ο ένας χωρίς τον άλλο αλλά διαλέγουν να ζήσουν ο ένας με τον άλλο. Σχετικά με την αγάπη, επικρατεί η λανθασμένη αντίληψη ότι η εξάρτηση είναι αγάπη. Πρόκειται για μια λανθασμένη αντίληψη που οι ψυχοθεραπευτές αντιμετωπίζουν σχεδόν καθημερινά με τους θεραπευόμενους.
Όλοι μας έχουμε επιθυμίες να μας κανακεύουν, να μας περιποιούνται χωρίς εμείς να κάνουμε τίποτα, να μας φροντίζουν άτομα πιο δυνατά από μας που νοιάζονται ειλικρινά για τις ανάγκες μας. Όσο κι αν είμαστε δυνατοί, όσο κι αν είμαστε στοργικοί και υπεύθυνοι και ενήλικοι, αν κοιτάξουμε καλά μέσα μας, θα βρούμε την επιθυμία να αναλάβουν άλλοι να μας φροντίζουν, έτσι για αλλαγή. Ο καθένας μας, όσο κι αν είναι προχωρημένος στην ηλικία και ώριμος, αναζητάει και θα ήθελε να έχει στη ζωή του (της) μια ευχάριστη μορφή γονέα(πατέρα-μητέρας). Ωστόσο, για τους περισσότερους από μας αυτές οι επιθυμίες ή τα συναισθήματα δεν κυβερνούν τη ζωή μας. Δεν αποτελούν το επικρατέστερο θέμα της ύπαρξής μας
Όταν οι επιθυμίες ή τα συναισθήματα κυβερνούν τη ζωή μας.
Όταν, πράγματι, κυβερνούν τις ζωές μας και καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας, τότε έχουμε κάτι περισσότερο από μιαν απλή εξάρτηση σε ανάγκες ή συναισθήματα: είμαστε εξαρτώμενοι. Για τους ανθρώπους αυτούς δεν έχει σημασία ποια είναι η ταυτότητά τους, εφόσον υπάρχει κάποιος να τους τη δώσει. Επομένως, οι σχέσεις τους, αν και φαίνονται δραματικές στην έντασή τους, είναι στην πραγματικότητα εξαιρετικά ρηχές.
Εξαιτίας της δύναμης που έχει η αίσθηση της εσωτερικής κενότητας και της πείνας που προσπαθούν να τη γεμίσουν, οι παθητικοί εξαρτώμενοι άνθρωποι δε θα ανεχτούν καμία καθυστέρηση προκειμένου να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για άλλους ανθρώπους. Είναι σαν να έχουν μέσα τους ένα κενό, ένα απύθμενο πηγάδι που ζητάει απεγνωσμένα να το γεμίσουν αλλά που κανείς δεν μπορεί ποτέ να το γεμίσει τελείως. Ποτέ δε νιώθουν να είναι «ολοκληρωμένοι» ή ποτέ δεν έχουν την αίσθηση της πληρότητας. Αισθάνονται πάντα πως «κάτι λείπει από τον εαυτό τους» ανέχονται ελάχιστα τη μοναξιά. Επειδή τους λείπει η αρτιότητα, δεν έχουν πραγματική αίσθηση της ταυτότητάς τους, και αυτοπροσδιορίζονται αποκλειστικά με βάση τις σχέσεις τους.