Πατέρας απών , γιος αποτυχημένος ;
Μέσα στην οικογένεια, με τη βοήθεια του αντρικού στοιχείου δημιουργείται το αντρικό πρότυπο και με τη βοήθεια του γυναικείου στοιχείου το γυναικείο πρότυπο. Πρέπει, λοιπόν, να σιγουρευτούμε ότι τα παιδιά έρχονται συχνά σε επαφή με σημαντικά άτομα και των δύο φύλων. Παρ’ όλα αυτά, υπό την επήρεια του χωρισμού, μπορεί να συμβεί μια μητέρα να προτιμάει να κρατάει το γιο της μακριά από το φυσικό του πατέρα ή από άλλες πηγές αντρικής επιρροής, τις οποίες όμως το παιδί χρειάζεται, για ν’ αναπτύξει τη δική του αντρική ταυτότητα.
Τι μπορεί να κάνει μια μητέρα σε μονογονεϊκή οικογένεια για να βοηθήσει την ανάπτυξη της αντρικής ταυτότητας του γιου της;
Αν εξαντλείται και δεν μπαίνει στον κόπο να ζητήσει βοήθεια, κινδυνεύει είτε να γίνει υπερβολικά ελαστική με τα παιδιάτης είτε και το αντίθετο: θα τα αφήσει να κάνουν ό,τι τους αρέσει ή θα τους επιβάλει, όπως και στον εαυτό της, πάρα πολλά και πολύ αυστηρά όρια.
Αν τα βάλουμε όλα αυτά μαζί, δε μας εκπλήσσει το γεγονός πως πολλές μητέρες νιώθουν άγχος σχετικά με την ανατροφή των γιων τους. Δίνονται με αγάπη και γενναιοδωρία, αλλά είναι πολύ ευαίσθητες στα μικρά ή μεγάλα προβλήματα που δε σταματούν να τις βομβαρδίζουν.Μέσα στα όρια της λογικής και στο βαθμό που επιτρέπει να αποφευχθούν οι καταστροφικές συνέπειες της ένωσης μητέρας παιδιού, ό,τι είναι καλό για τη γυναίκα είναι επίσης καλό για το παιδί. Ως προς αυτό, πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι το χειρότερο πράγμα για τα παιδιά, εκτός από τη στέρηση των γονιών τους, είναι το να τους έχουν όλα υπερβολικά.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη μητέρα να μην προσπαθεί να είναι τέλεια σε όλα.
Ακριβώς όπως ο γιος δεν πρέπει να προσπαθεί πάση θυσία ν’ αρέσει στη μητέρα του, είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη μητέρα να μην προσπαθεί να είναι τέλεια σε όλα. Η αμοιβαία εκτίμηση των δύο πρώην συντρόφων παίζει επομένως βασικό ρόλο στη διαμόρφωση θετικών γυναικείων και αντρικών εικόνων, με βάση τις οποίες το παιδί θα φτιάξει τη δική του ταυτότητα. Γιατί οι δύο γονείς, ακόμα κι αν είναι χωρισμένοι, στο παιδικό μυαλό συνεχίζουν να αποτελούν ζευγάρι και είναι ακριβώς πάνω σ’ αυτό το ζευγάρι που το παιδί κατασκευάζει τις έννοιες της ενότητας, της συνεργασίας και της συμπληρωματικότητας, που θα του χρησιμεύσουν για όλη του τη ζωή. Δεν είναι τόσο το διαζύγιο που είναι καταστροφικό για το παιδί όσο ο τρόπος που βιώνουν οι γονείς το χωρισμό τους. Ο αμοιβαίος σεβασμός παραμένει ο καλύτερος οδηγός συμπεριφοράς.
Όταν οι γονείς κατορθώνουν να συνεργαστούν, καλό είναι να μοιράζονται την επίβλεψη του παιδιού με τρόπο ώστε να προέχει η ευτυχία του. Όταν δεν υπάρχει συνεργασία, είναι προτιμότερο να δίνεται η αποκλειστική επίβλεψη στον έναν από τους δύο γονείς, έτσι ώστε να αποφύγουμε να γίνει το παιδί όμηρος αυτού του πολέμου αγάπης.