Απώλεια : Το συναίσθημα της πλήρους αποδιοργάνωσης

Έντεχνη δράση άρθρο ψυχοθεραπείας

Όταν βιώνουμε μια σημαντική απώλεια...

…. το νόημα της ζωής μας και ο σκοπός της ύπαρξής μας αρχίζει να αλλάζει. Μπορούμε να θεωρήσουμε ακόμα και ότι δεν υπάρχει λόγος να ζούμε. Πράγματα που κάποτε μας ενδιέφεραν δεν υπάρχουν για μας πια. Αντίθετα μπαίνουν στη ζωή μας πράγματα που δεν είχαν καμία σημασία για μας. Μπορεί να έχουμε την αίσθηση ενός εσωτερικού κενού, μιας μη ολοκληρωμένης ύπαρξης. Ότι χάσαμε κάτι που δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω. Υπάρχει συχνά μια αίσθηση, στο υποσυνείδητο, που μας παρακινεί να ψάξουμε για να βρούμε τι μας λείπει. Ίσως αισθανόμαστε ανύπαρκτοι, παγωμένοι, σαν να έχουμε ξεφύγει από το ρεύμα της ζωής. Νοιώθοντας ανολοκλήρωτοι, ζούμε μέσα «στις σκοτεινές νύκτες της ψυχής».

Όταν χάνουμε την πίστη μας...

Χάνουμε το αίσθημα της εμπιστοσύνης στο θείο. Χρειάζεται να συνδεθούμε ξανά και να δούμε τι σημαίνει αυτή η απώλεια για το ταξίδι της ψυχής μας. Ποια είναι τα μαθήματα που παίρνουμε από αυτήν για την εξέλιξή μας. Η απώλεια χρειάζεται, να αναγνωρισθεί και να τιμηθεί. Αυτές τις στιγμές μας, είναι καλύτερο να παραμείνουμε σιωπηλοί μέσα μας. Ώστε,  να καθορίσουμε τι ενέργεια έχουμε συγκεντρώσει για το επόμενο μεγάλο βήμα μας μπροστά. Αγωνιούμε να βγούμε από το γκρίζο σύννεφο που μας περιβάλλει. Ο αθεράπευτος πνευματικός πόνος που υποβόσκει, μας απομακρύνει από τα πάντα γύρω μας.

Η αίσθηση της αδυναμίας μετά την απώλεια.

Δεν είμαστε πια ικανοί να πιστέψουμε στις δυνατότητες μας, να τακτοποιήσουμε τον κόσμο μας. Αρχίζουμε να φοβόμαστε και να αγωνιούμε, να απειλούμεθα και να γινόμαστε δύσπιστοι. Ίσως αισθανόμαστε τρομαγμένοι από την έλλειψη ελέγχου σε πολλές καταστάσεις της ζωής μας, φοβούμενοι ότι μπορεί να συμβούν κι άλλες απώλειες. Οι φόβοι μας μπορεί να εμποδίσουν την δυνατότητά μας να κατευθύνουμε το μέλλον μας, καθώς αισθανόμαστε αδύναμοι.

Η βασική εμπιστοσύνη αναπτύσσεται στην παιδική ηλικία

Η βασική εμπιστοσύνη αναπτύσσεται πολύ νωρίς στην ζωή μας και καθώς οι βασικές μας ανάγκες εκπληρώνονται, αρχίζουμε να νοιώθουμε ασφαλείς. Αν οι περισσότερες από τις ανθρώπινες ανάγκες καλύπτονται, μαθαίνουμε ότι είμαστε άξια ανθρώπινα όντα και αποκτάμε αυτοεκτίμηση. Πιστεύουμε ότι εφόσον οι ανάγκες μας είχαν εκπληρωθεί στο παρελθόν, θα συνεχίσουν να εκπληρώνονται και στο μέλλον. Αυτή η πεποίθηση αποτελεί την βάση της αγάπης, της εμπιστοσύνης και της ελπίδας, και είναι σημαντική για την ανάπτυξη σχέσεων, αγάπης, ελπίδας και εμπιστοσύνης με τους άλλους, συμπεριλαμβανομένου και του Θείου. Φυσιολογικά βασιζόμαστε στην εμπιστοσύνη κάθε μέρα: Εμπιστευόμαστε τον ήλιο που θα ανατείλει το πρωί, τον γιατρό ότι θα κάνει μια σωστή διάγνωση, ότι ο άλλος θα σταματήσει στο στοπ, ότι τα παιδιά μας θα γυρίζουν με ασφάλεια στο σπίτι από το σχολείο κάθε μέρα.

 Αρχίζοντας να νοιώθουμε ασφαλείς.

Μερικές τεχνικές μπορούν να μας βοηθήσουν σ’ αυτή την διαδικασία:

  • Ζώντας την καθημερινότητά μας σε μια απαλή ατμόσφαιρα, με διαλογιστική μουσική. Μπορεί να μας βοηθήσει να συγχρονίσουμε τον ρυθμό μας με την ειρηνική δόνηση της μουσικής.
  • Βρίσκοντας τρόπους να διασκεδάσουμε, να τραγουδήσουμε και να γελάσουμε. Έστω και αν προσποιούμαστε  στην αρχή, είναι σημαντικό. Αυτές οι στιγμές φωτός αυξάνουν τις ενδορφίνες, τον θεραπευτικό μηχανισμό του σώματός μας.
  • Το να κρατάμε ημερολόγιο. Αποτελεί μια καθημερινή ενασχόληση γράφοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Είναι ένας υπέροχος τρόπος για να αποκτήσουμε επίγνωση.
  • Μπορούμε να κάνουμε ανακεφαλαίωση και να αξιολογήσουμε τον δρόμο που μέχρι σήμερα περπατούσαμε. Την πρόοδο που έχουμε κάνει και τις αλλαγές που θα γίνουν από δω και πέρα.
  • Η προσευχή και ο διαλογισμός. Είναι πολύ ωραίοι τρόποι για να αποκτήσουμε ελπίδα και να ξαναβρούμε την πνευματική μας πίστη.
  • Περπατώντας στην φύση ανοιγόμαστε στην ομορφιά της και συνειδητοποιούμε το μεγαλείο της δημιουργίας. Νιώθοντας ευγνωμοσύνη βοηθώντας μας να συνδεθούμε με το θείο.
  • Η παρατήρηση του εσωτερικού μας διαλόγου. Η συνειδητή αλλαγή των αρνητικών μας σκέψεων σε θετικές είναι ένα απαραίτητο αρχικό βήμα για να αποκτήσουμε την αυτοπεποίθηση μας.
  • Το άνοιγμα του εαυτού μας σε άλλους. Καθώς  πλησιάζουμε με ανοιχτή καρδιά, αισθανόμαστε συνδεδεμένοι με τους άλλους, με τον Θεό και με όλο τον κόσμο γύρω μας .
    Αυτές οι προσπάθειες βοηθούν δίνοντας καινούργιο νόημα στην ζωή μας.

Όταν νοιώθουμε ασφαλείς μπορούμε να προχωρήσουμε

Όταν αισθανόμαστε συνδεδεμένοι με τους άλλους, με τον Θεό και με όλο τον κόσμο γύρω μας, αυξάνεται το αίσθημα της ασφάλειας γιατί πιστεύουμε ότι υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από μας και λέγεται ΖΩΗ. Έτσι αισθανόμαστε απαλλαγμένοι από το παρελθόν, από τα λάθη μας και έχουμε την αίσθηση ότι η ζωή μας έχει νόημα και σκοπό. Όταν ελπίζουμε, βλέπουμε την κατάσταση ανεξάρτητα πόσο αρνητική μπορεί να είναι, ότι έχει αφήσει κάτι θετικό για να χτίσουμε πάνω σ’ αυτό. Η ελπίδα, που απορρέει από την πίστη, είναι βασική για το ευ-ζην και κάνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Έχοντας την πίστη μας στο θεό ότι προστατεύει εμάς και όσους αγαπάμε αισθανόμαστε ικανοί να επιτύχουμε τους στόχους μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας.

Έχοντας νόημα και σκοπό στην ζωή μας, αυτό μας βοηθάει να προχωρήσουμε, μας κάνει να κινούμαστε, να έχουμε ενδιαφέροντα και να νοιώθουμε ασφαλείς.

Τζέσικα Μαργαρίτη (ψυχοθεραπεύτρια)
Επιμέλεια κειμένου:Μαρία Μακρυδάκη(φιλόλογος)

Κοινοποιήστε το Άρθρο

Προσέχεις Εκδηλώσεις

Σχετικά Άρθρα

Η κορυφαία υπέρ-προσωπική εκπαίδευση

Εξασκήσου στο όραμα: Ό,τι πιστεύεις αυτό δημιουργείς

Το Σύμπαν συνωμοτεί μαζί σου πάντα… είτε σου αρέσει είτε όχι.Αμφισβήτησε όλα τα πιστεύω σου για τον εαυτό σου, τη ζωή σου και τον κόσμο. Από πού ήρθαν αυτές οι πεποιθήσεις; Είναι δικές μου; Τί θέλω να πιστεύω για τον εαυτό μου, τη ζωή μου και τον κόσμο;

Διαβάστε το άρθρο »