Το διαζύγιο μάνας γιου: μια θυσία
Στην εφηβεία ή στην αρχή της ενήλικης ζωής μας, ο χωρισμός των παιδιών από τη μητέρα γενικά αποσιωπάται. Δεν αποτελεί αντικείμενο κάποιας ειδικής τελετής, ούτε καν αντικείμενο συζήτησης. Δεν ανταλλάσσονται λόγια αγάπης ούτε στενοχώριας. Όλα είναι σιωπηλά και θα έπρεπε να λυθούν ως διά μαγείας. Όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Ο γιος συνεχίζει να ζει μέσα στη μητέρα και η μητέρα μέσα στο γιο υπό τη μορφή θετικών ή αρνητικών δυναμικών, οι οποίες κάνουν ξανά την εμφάνισή τους γιατί δεν έχουν συνειδητοποιηθεί. Επιπλέον, αυτός ο αποχωρισμός επιφέρει πραγματική οδύνη και στις δύο πλευρές, γιατί στην ουσία θυσιάζεται ένας δεσμός.
Όταν μια σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπινα όντα είναι τόσο στενή, τα άτομα παραμένουν δεμένα για όλη τους τη ζωή και θα πρέπει να δουλέψουν συνειδητά με τον εαυτό τους για να αποφύγουν τη δημιουργία καταστροφικών δυναμικών. Ακόμα κι αν δε ζουν πια μαζί εδώ και πολλά χρόνια, ακόμα κι αν δε μιλούν ποτέ ή πάρα μόνο για να πουν κοινοτοπίες, η μητέρα και ο γιος είναι δεμένοι στο πεδίο του ασυνειδήτου. Είναι εξάλλου από το σημείο αυτό που η παιδική ηλικία συνεχίζει να ασκεί την επιρροή της υπό τη μορφή σκέψεων, συναισθημάτων και συμπεριφορών που ασπαζόμαστε εν αγνοία μας σε κάθε στιγμή της ύπαρξής μας.
